De laatste dag helaas Na het ontbijt aan de lange tafel in de tuin van ‘Villa Katwe’ nemen we uitgebreid afscheid van Derrick (kok en bediening), Alex (bewaker) en Teddy (de Ethiopische rondreizende kunstenaar die zichzelf de rijkste man van de wereld noemt, terwijl hij nauwelijks geld heeft) en vertrekken we op z’n Afrikaans om twaalf uur stipt, dus een uur later dan afgesproken richting Entebbe. Gelukkig zijn we er inmiddels allemaal min of meer aan gewend dat tijd hier niet heel strikt genomen wordt. Voor mijzelf ligt wat dat betreft het probleem juist bij de stiptheid van Nederland waar ik na 49 jaar nog steeds niet aan gewend ben. Ik ga het missen. Alles van Oeganda ga ik missen en in toenemende mate stroomt er een golf van weemoed door mijn lichaam. Ik heb moeite met het accepteren van de heimwee naar Afrika, maar kan gelukkig nog wel genieten van deze laatste dag. Bij Jo-Anne en een aantal leerlingen zie ik dezelfde worsteling. In haar fourwheeldrive rijden Anouk, een deel van de groep en ik eerst nog even langs de St. John Mary Bugonzi Primary School waar we de aardrijkskunde toetsen van 3Vh op halen. Jo-Anne had ze per abuis in een mapje met brieven van haar mentorleerlingen aan Oegandese leerlingen gedaan. Op de school vonden ze het al raar dat er ‘brieven in het Nederlands’ bij zaten, maar desondanks hebben ze wel netjes ook die ‘brieven’ beantwoord. Kalungi, Jo-Anne en de rest van de groep vertrekken met het taxibusje en kopen nog wat zakjes ‘fried grasshopper’ als snack voor onderweg. Op de evenaar ontmoeten we elkaar weer, waar we de lunch genieten en de Oegandese economie nog een flinke impuls geven met het uitgeven van onze laatste shillings in de souvenirkraampjes. We vervolgen onze weg weer op de ‘Massacre Highway’ zoals de Masaka Highway door zijn vele dodelijke ongelukken genoemd wordt. Om de trafficjams in Kampala te omzeilen nemen we een short-cut over een onverharde stoffige kuilenweg door allerlei bedrijvige dorpjes. Een uurtje hobbelen of zoals dat heet; een ‘Afrikaanse massage’. (en bij zwangerschap een ‘Afrikaanse abortus’) Op een strand aan het Victoriameer nuttigen we het laatste avondmaal met een schitterend uitzicht op het meer. Hier krijgt iedereen zijn of haar Oegandese naam met de bijhorende clan te horen. We schrijven de namen bij elkaar op de onderarm. Net als de tatoeage van Anouk. Jo-Anne had al een Oegandese naam; Namulindwa ‘the one waited for’. Ik krijg dezelfde naam in manlijke vorm; Mulindwa. Hoe toepasselijk. Gelukkig verdien ik met de titel Ssalongo ‘vader van een tweeling’ wel respect. Ssalongo Mulindwa Sander
0 Reacties
Blog van Nanouk Het plan was om naar ‘lake Nabugabu’ te gaan om daar te chillen en volleyballen enz en een workshop te krijgen van Anouk. Dat plan liep een klein beetje in duigen door een stortbui. We bleven dus lekker binnen en moesten onszelf vermaken. Dit was een beetje lastig voor sommige maar al snel werden we uit de verveling geholpen door twee mensen die ook bij Villa Katwe slapen. Een groepie ging schilderen en 3 anderen, waaronder ik, gingen proberen “sieraden” te maken. Voor lunch was er rolex gehaald ,wat ik nu vertel omdat dat de eerste keer was dat ik rolex at dus ja…, dat was top. Na de lunch reden we naar een mooi plekkie op een berg en hebben we de geplande workshop van Anouk gekregen; “cultural communication”. (hé Anouk, als je dit leest; was hartstikke top meid, thanks!) Na de workshop bij Plot 99 gegeten waar de stroom uitviel dus was wel gezellig met kaarsjes enzo.
Tot slot nog bij t kampvuur gezeten tot zo’n beetje half 2 voor alle hardcore mensen en daarna lekker tukken. ja dat was dus zaterdag, tja, ik kan wel meer uitleggen maar ja “je had erbij moeten zijn”! Groetjes Nanouk Dag 8 - Safari en debat Blog van Iró
Na een nacht in een soort-van-achtige tent geslapen te hebben was het tijd voor een game-drive na het ontbijt. Dat betekende vroeg op en vroeg weg, daarna opzoek naar de giraffen, die we de dag daarvoor niet gezien hadden. Dus dak open, hobbels over en vervolgens geen giraffen vinden, maar wel buffels, wrattenzwijnen (Pumba!), zebra’s, bavianen, vogels, kleine aapjes en héél veel verschillende soorten antilopen. Voor mij zou dit nooit wennen zijn, aangezien dieren gewoon geweldig zijn. (Veel beter dan mensen) Na de game-drive weer terug naar Masaka, een rit waar bijna iedereen in ieder geval mijn auto in slaap viel. Gelukkig was dit een tijdje lachen, omdat iedereen met zijn hoofd wiebelde door de hobbels. Lunchen bij Plot 99, een bacon- of vegetarische sandwich. Weer terug naar het complex van Knowledge for Children, waar óók nog eens samosa’s klaar stonden. Een hapje dat naar mijn mening echt heerlijk is. Het gehele team ging mee naar de school waar we dinsdag ook waren. Iedereen in de auto had toch wel stress, slecht voorbereid voor het debat en sommigen, of eigenlijk alleen ik, die nog nooit een debat gezien of gehouden hadden. Voor mij was het best naar, aangezien ik bijna nooit écht zenuwachtig voor iets ben. Natuurlijk voel ik zenuwen en is dat menselijk, maar toen ik plaats nam voelde ik misschien stiekem mijn hart ook echt bonken en mezelf trillen. Het debat was naar mijn en meerdere hun mening best interessant, de Ugandezen gingen diep op de stelling in en brachten het ook goed. Toen het mijn beurt was, als laatste, werd ik Iron genoemd en stond ik ook zo op het bord, maar goed… Dan maar toch echt gaan staan. Het begon nog best oké totdat ik een beetje bevroor. Mijn einde was al helemaal geweldig. (Na mijn laatste zin: ‘’Uhhhh…. Jaaaaa.” En vervolgens gaan zitten.) Uiteindelijk hadden de opposers van de stelling ‘Blanken hebben meer slecht dan goed gedaan’ gewonnen. Sommige mensen kregen briefjes, anderen deelden hun nummer/facebook uit aan de kinderen, en daarna dan toch echt afscheid nemen van het team, behalve Anouk, en naar Villa Katwe. Vijftig minuten wachten en dan lopen naar Frikadellen, (vlees!) waar het vlees werd gebarbecued en er ook kleine hapjes klaar stonden. Even wachten op Kalungi, waarin sommigen in de souvenir shop een kijkje nemen en sommige dan stiekem ook al eten gingen halen. (Ik niet hoor, zou ik nóóóóóit doen.) Er lagen ook Griekse dingetjes, feta, tzatziki, pitabroodje en olijven. Waar ik misschien een beetje blij van werd. Ook wel stiekem hoor. Vlees halen en aanvallen, en ondertussen grapjes uit halen met Kalungi die niet helemaal slaagde door ene Jo-Anne. Na ons buikje rond gegeten te hebben nog even ‘shoppen’ en terug naar Katwe, waar weer een kampvuurtje stond te branden. Dat was het wel zo’n beetje. Groetjes, Anoniem xxxxx |
2017
Archieven
Maart 2018
Categorieën |