Door Dominique
Het is zondag 25 februari en we zitten al aan het einde van de reis. We zijn wakker geworden met een heerlijk zonnetje en uitzicht over een prachtig natuurpark. Na heerlijk te hebben ontbijt met eigengemaakte chocolademelk, moesten we het paradijsje verlaten. Het was tijd om uit Masaka te vertrekken en een lange trip tegemoet te gaan naar Kampala. Het eerste stuk reden we nog door het natuurpark en was er dus nog veel te zien. Voor een laatste keer nog bovenop de auto en door het zand naar beneden. Genoeg dieren waar we nog even wat foto's van konden maken en zelfs een nijlpaard op het droge die totaal verdwaald leek te zijn. Helaas kwam ook aan het park een einde en reden we weer verder door normale straten. Al kon je dat eigenlijk wel normaal noemen? Want ook daar gebeurden dingen die wij in Nederland nooit zullen zien en verveelden we ons dus ook zeker niet de 8 uur dat we terug moesten rijden. Onderweg stopten we nog even op de evenaar om een leuke groepsfoto te maken. Ook hebben we daar in de hitte een hapje gegeten en hebben de meesten alle winkeltjes afgespeurd naar de leukste doeken en andere souveniertjes. Afdingen is een spelletje hier en iedereen probeerde het dan ook al te graag. Met zakken vol leuke dingen voor de families stapten we de busjes weer in om onze reis voort te zetten. Het begon langzaam donker te worden en uit onze ramen zagen we mensen op straat. Ze aten samen en het leek alsof iedereen er buurtfeesten gaf. Na ongeveer 4 uur kwamen we eindelijk aan bij het al te bekende Red Chili hotel. Al snel konden we onze bedden in, maar daarvoor nog even wat fotootjes van de dag doorsturen, na 3 dagen geen wifi te hebben gehad op de safari. Daarna was iedereen uitgeput van de reis en ook het plan om 's nachts te gaan zwemmen werd al snel vergeten. Weer een dag in Uganda die op zijn eind kwam, een prachtige dag, een dag om niet te vergeten. Datum: 24/02/2018
Schrijfster: Isa Vroom/Nakimuli Het plan was om om 8 uur weg te rijden van Villa Katwe, Masaka. Maar tijdens onze reis deden we alles een beetje op de Ugandese manier, wat betekent dat we rond half negen weg reden. We vertrokken in 2 busjes met al onze bagage bij ons, we zouden niet meer terug komen bij Villa Katwe. De autorit duurde lang, zo’n 5 uur, maar toen kwamen we in het safaripark aan. Eerst merkten we alleen aan het overgaan van asfalt naar hobbelig zand dat we van de snelweg af waren, maar al snel zagen we zebra’s en wrattenzwijnen lopen. We reden een stukje door het park naar een restaurant waar we water haalden en genoten van een verpletterend uitzicht. Daarna gingen we, min Jo-Anne die migraine had gekregen, naar de plek waar we met mountainbikes zouden vertrekken. Allemaal kregen we een fiets toegewezen en toen gingen we op pad. Het eerste stuk was het engst, omdat we bijna recht naar beneden gingen en niet iedereen had zijn of haar mountainbike helemaal onder controle; een mountainbike is toch wel wat anders dan een normale fiets. Onderweg zagen we koeien, zebra’s, impala’s, buffels en herten. Het fietsen was een beetje zwaar maar ikzelf vond het ontzettend leuk. De gids hield een rap tempo aan en de zon scheen hard. Mijn fiets gaf teer af aan mijn been. We hadden ongeveer 25 minuten gefietst toen we bij een berg(je) aankwamen. Onze gids vertelde ons dat we gingen klimmen. Dus legden we onze fietsen neer en gingen we achter Aaron, onze gids, aan. We klommen omhoog en de meesten van ons, waaronder ik, bereikten de top. Vanaf daar was het uitzicht over het park adembenemend mooi. Na 15 minuten op de top gingen we weer naar beneden. We pakten onze fietsen en gingen er weer vandoor. Vanaf de berg werd het fietsen zwaarder en toen we bij het eindpunt waren was iedereen (zowel fysiek als emotioneel) gesloopt. We lunchten in het restaurant en daarna gingen we de busjes weer in. Deze keer mochten we ook op het dak zitten terwijl het busje over de ongelijke weg van het safaripark scheurde met een ontoepasselijke snelheid. Op het dak van ons busje was enkel een onstabiele, ijzeren rekje dat niet heel comfortabel of stevig was. Het op en af klauteren van het dak was spannend en onhandig (vooral omdat we dit al rijdend deden) maar als je eenmaal op het dak zat, was het geweldig. Sander die het ene geweldige verhaal na het andere vertelt, de wind in je haar en de zon op je gezicht. En oh ja: zand in je ogen. Tot mij grote spijt hebben we geen giraffen gezien, maar wel een hele hoop andere mooie dieren. We stopten bij Lake Mburo waar we op de boot stapten. We kregen een rondvaart van 2 uur. Onderweg zagen we veel nijlpaarden, insecten, tropische vogels en op het einde nog krokodillen. Na de boottocht gingen we wederom de busjes weer in en weer het dak op en reden we naar onze slaapplaats en eindbestemming voor die dag. Onze slaapplek was ontzettend luxe. Het waren grote tenten op de top van een berg met een dak erboven en voorzien van een wc en douche. Je keek uit over het dal en we konden de zon zien ondergaan achter de bergen. We aten daar en niet heel veel later gingen we allemaal naar onze tent om wat nachtrust te vinden voor de volgende dag. Door Lucas
Vandaag stonden we op, net als elke dag. Het was niet echt mooi weer dus het enthousiasme was niet bepaald hoog. Het ontbijt bestond voornamelijk uit turning bitches (wentelteefjes). Vervolgens gingen we weg naar het meer waar hele grote vogels waren. Eerst kregen we een workshop van Anouk wat wel geinig was, we aten een hele vis op met patat en toen ging de zon schijnen en ging iedereen lekker ff zonnen met een muziekje en een Lkr colaatje derbij. Toen gingen we weer back naar villa katwe, waar we lekker ff chapattie gingen kanen. Toen gingen we naar biddie om nog ff te kletsen en te slapen Door Isa Leenaars
Blog dag 5, 20 februari, 2018 Wakker geworden van het licht en de warmte. In Uganda kan je geen ochtend humeur hebben, want als je zelfs lichtelijk een chagrijnig gevoel op voelt komen en een soort krampachtig gevoel bij je hart krijgt, is het enige wat je hier hoeft te doen; naar buiten lopen, staan en kijken. Adem halen en luisteren, naar alle geluiden die je hoort. Vogels, mensen, brommers, blaffende hond, lachende kinderen en toch de rust, een soort stilte. Nadat iedereen klaar is kunnen we instappen in het witte, oude, veertien ,geel bruinig ,vaak bezitten, gestoelde bus. Ik zat tegen het raam, een doffig raam dat wijd open staat, de lauw warme wind (iets koeler dan stilstaand temp. waardoor het lauw koel voelt) waait tegen me gezicht, je haar dat naar achteren wordt geblazen en toch af en toe een plukje dat naar voren gaat en in je gezicht kriebelt. Niet snel kunnen ademen door dat de lucht hard voorbij blaast en je wordt gedwongen om rustig te ademen en te kijken, de felle kleuren vallen op tussen de natuurkleuren. Mensen naast gekleurde huizen in gekleurde kleren, tussen begu vlaktes, grasvelden die half droog oranje zijn en half fel groen, de bomen met fel groene bladeren. Het niet vlakke landschap, de imperfecte wegen, de imperfecte huizen en de perfecte lach valt me op. Ook de prullenbak valt hier op, die kun je hier namelijk overal vinden. Dat is namelijk hier de grond, waar mensen zijn, is afval, vooral waar ze wonen. Toch blijft het mooi, het is namelijk niet alleen het landschap dat Uganda mooi maakt, het is niet de afval dat het bederft, dat is de mens. Mensen die helaas egoïstische keuzes in hun eigen belang dingen rondom hen bederven en noch wint de glimlach die sterker is dan afval en egoïstische mensen. Het is een glimlach dat energie, hoop, liefde, acceptatie uitstraalt. Een glimlach dat uit je comfort zone haalt, een glimlach dat oprechte geluk uitstraalt en dat oprechte geluk laat voelen, puur geluk dat je hart bereikt en nooit zal vergaan. We komen aan bij de school, kinderen staren ons aan. Ik stap uit, er staan twee kleine kindjes bang. Ik hurk, doe mijn pet af en lach, ik ontvang een glimlach. Een glimlach die ik nooit zal vergeten. Ook zal ik nooit vergeten dat ik ging spelen met een groep, iedereen is blij en ik voel oprechte geluk. Ik ben na een tijdje helemaal kapot, geen energie kan mijn lichaam meer leveren en toch voelde ik energie, ik kreeg dat door hen, de glimlach op hun gezicht was waar ik mijn energie vandaan hield. Uganda, 19/02/2018, dag 4 door Famke Martens
In de vroege ochtend begonnen we met een heerlijk ontbijt waarbij je kon kiezen uit wentelteefjes, pannenkoeken of een eitje. Daarbij werd fruit en allemaal lekkere dingen bijgezet, zoals passievrucht sap. Rond 10 uur vertrokken we naar het kantoor van Knowlegde for Children, het goede doel waarom wij naar dit prachtige land mochten gaan. Na een reis van ongeveer 10 min kwamen we aan en werden we heel enthousiast ontvangen door de mensen die ook bij Knowlegde for Children werken. Vervolgens kregen wij van alle 5 de mensen uitleg over wat zij in dit bedrijf te bieden hebben en waar zij leiding over hebben. Hierdoor kwamen we nog beter te weten wat er allemaal binnen Knowlegde for Children gebeurd. Ook lieten ze ons zien wat voor oefeningen en spelletjes zij doen om leraren en kinderen op scholen iets te leren, zoals engels lezen met een rollenspel of elkaar feedback geven op een goede manier. In Nederland is het namelijk heel normaal om te zeggen wat je van iemand vind, maar in Uganda doen ze dat bijna nooit. Hierna heeft Jane, de kok, een heerlijk gerecht voor ons gemaakt. Een typisch gerecht uit Uganda, met rijst, vlees, aardappel, ananas en een soort driehoekige loempia met of groenten of vlees erin. Na het eten en nadat we met elkaar gekletst hebben zijn we weer het busje ingestapt en zijn we maar de eerste school gegaan die we bezoeken deze week. Zij kregen met behulp van bijdrage van ouders en een subsidie van het goede doel hun tweede bookdrop, wat betekent dat ze voor het tweede jaar boeken krijgen van Knowlegde for Children. De ouders, in dit geval, betalen mee, want daar staat dit goede doel voor. Niet zomaar iets geven aan de mensen daar, maar ervoor zorgen dat ze binnen drie jaar zelf leren hoe ze zulke dingen moeten regelen. Hierdoor worden ze zelfstandig en minder afhankelijk. We werden ontvangen door hele lieve en enthousiaste leerlingen waarvan er ongeveer 500 waren. Ze gaven een optreden met dans, drum en zang waarbij wij mochten zitten en mochten meegenieten. Hierna praatten een paar belangrijke mensen van de school en vertelden ze hoe blij ze waren om deze boeken voor de tweede keer te mogen ontvangen. Een paar leerlingen lieten ons ook zien hoe ver ze al waren ontwikkeld met het lezen en ook het lezen van engels. Door dit grote event komen er natuurlijk ook mensen van het dorp kijken. Vaak leuke mensen, maar soms zit er ook iemand bij die niet gewenst en geestelijk niet in orde is en daar hebben we vandaag mee te maken gekregen. Een man die alle aandacht wilde en stemmingswisselingen had. Ondanks dit was deze dag niet stuk te krijgen. Vooral toen we weg gingen wilden alle kinderen je knuffels geven en foto’s met je maken en stonden ze naast de auto je zo blij uit te zwaaien. De gezichten van de kinderen toen ze de boeken in hun handen kregen, vergeten we nooit meer. Zo leuk om te zien dat je hen blij kan maken met zulke dingen. Later de avond, voordat we gingen eten, gaf Anouk, de baas van Knowlegde for Children, een workshop over cultuur. Wat de betekenis is, hoe culturen van elkaar kunnen verschillen en waar het op wordt gebaseerd. Nu zitten we met zijn allen bij elkaar met wat drinken en kijken we foto’s en filmpjes van vandaag. Aan het nagenieten van deze mooie dag. Door Anne Fleur
18 Februari, dag 3 Masaka, Villa Katwe Na het ontbijt gingen we met z’n allen in ons taxi busje en al onze spullen van Red Chili naar Masaka, met een tussen stop voor water bij een supermarkt in een winkelcentrum en op de evenaar. We reden door Kampala waar het heel druk was, we veel markten zagen en mensen die fruit, koekjes en snoep aan de auto verkochten. We hadden mooi uitzicht vanuit het busje op de bergen en de huisjes. Vanuit de auto kon je alles goed zien en het was lekker koel door de wind. Het was ongeveer 4 uur rijden naar onze volgende overnachting, villa katwe in Masaka. Een rijtje met kleine apartementjes heel schattig! Toen we aankwamen hadden we onze koffers in de kamers gezet en wat langs (voor de muggen) aangedaan, het was ongeveer 17:15. Rond half 6 gingen we met het busje naar een restaurant met allemaal blanke mensen en onwijs mooi uitzicht en goede WiFi! Toen we klaar waren met foto’s maken en internetten gingen we aan tafel wat drinken en kregen we een soort maïs nachos met guacamole, vooraf. Daarna hadden we een Mexicaans buffet met maïs, yoghurt saus, quacemole, tomaat in knoflook, maïspannekoeken, twee soorten vlees en nacho chips met kaas. Het was super lekker en we zaten heel schattig buiten op een soort veranda. Als toetje hadden we een soort boter oliebol met poedersuiker, ook lekker. De fanta is hier ook heel lekker zoet. Na het eten gingen we terug naar Vila katwe en gingen we daar rond het vuur zitten en chillen en kletsen. Tot nu. Nu zit ik in bed klaar om te slapen. Want morgen weer een dag met veel indrukken. Door Jarno
16-02-18 Om half zeven in de ochtend verzamelden wij met zijn allen op Schiphol. Na onze ouders, broers en zussen gedag te hebben gezegt en een laatste hap eten genomen te hebben gingen wij het vliegtuig in. Een vlucht van bij elkaar meer dan tien uur. Na het lange stilzitten was het zover om het vliegtuig te verlaten. We waren in Uganda. We liepen een benauwde vluchthaven binnen met hier en daar een lamp die flikkerde en een paar loskomende plafondplaten. Meteen was het grote temperatuurverschil te merken. Na het ophalen van de koffers stond een knus busje op ons te wachten om ons naar het hotel in Kampala te brengen. “Red Chilli”. Er was uitzicht over een heuvelig landschap met hier en daar een huisje. Niet te vergeten, het enorme zwembad dat zich voor onze slaapkomers bevind. Het is werkelijk een prachtige locatie. Nu alleen snel wat belangrijke spullen uitpakkken en proberen een beetje te slapen, want morgen moeten we al weer vroeg op voor de workschop: “Trommelen en Dansen”. 17-02-18 Na een moeizame eerste nacht verzamelen we voor het ontbijt. Op de menu kaart zie ik, waar ons al eerder over verteld was, een “Rolex” staan. “Rolex” komt van rolled eggs. Het is een ei opgerold in een chapattie. Ik wilde dit heel graag uitproberen maar helaas was de keuken vandaag niet instaat dit te maken. Nu gingen we op weg naar een school waar de echtgenote van Jo-Anne, Kalungi, kinderen die aanleg hebben voor dansen en trommelen hier verder in laat ontwikkelen. We werden verwelkomt met een optreden van alle kinderen daar. Hierna werd ons uitgelegd hoe wij moesten dansen en trommelen op een echte Ugandese manier. En gelukkig kreeg ik alsnog mijn “Rolex”. De mensen daar hadden in de middag verse “Rolexen” gemaakt en stukken fruit gesneden die wij hadden mee genomen. Ook hebben we met de kinderen een wandeling gemaakt door hun dorp. Aan het eind van de middag waren we weer terug bij “Red Chilli” en konden we iets voor ons zelf doen. Even uitrusten na twee hectische en lange dagen. En Jochem als je dit leest, de aftermovie 2.0 is in volle productie. Tot zover deze twee dagen. Jarno |
2017
Archieven
Maart 2018
Categorieën |