Datum: 24/02/2018
Schrijfster: Isa Vroom/Nakimuli Het plan was om om 8 uur weg te rijden van Villa Katwe, Masaka. Maar tijdens onze reis deden we alles een beetje op de Ugandese manier, wat betekent dat we rond half negen weg reden. We vertrokken in 2 busjes met al onze bagage bij ons, we zouden niet meer terug komen bij Villa Katwe. De autorit duurde lang, zo’n 5 uur, maar toen kwamen we in het safaripark aan. Eerst merkten we alleen aan het overgaan van asfalt naar hobbelig zand dat we van de snelweg af waren, maar al snel zagen we zebra’s en wrattenzwijnen lopen. We reden een stukje door het park naar een restaurant waar we water haalden en genoten van een verpletterend uitzicht. Daarna gingen we, min Jo-Anne die migraine had gekregen, naar de plek waar we met mountainbikes zouden vertrekken. Allemaal kregen we een fiets toegewezen en toen gingen we op pad. Het eerste stuk was het engst, omdat we bijna recht naar beneden gingen en niet iedereen had zijn of haar mountainbike helemaal onder controle; een mountainbike is toch wel wat anders dan een normale fiets. Onderweg zagen we koeien, zebra’s, impala’s, buffels en herten. Het fietsen was een beetje zwaar maar ikzelf vond het ontzettend leuk. De gids hield een rap tempo aan en de zon scheen hard. Mijn fiets gaf teer af aan mijn been. We hadden ongeveer 25 minuten gefietst toen we bij een berg(je) aankwamen. Onze gids vertelde ons dat we gingen klimmen. Dus legden we onze fietsen neer en gingen we achter Aaron, onze gids, aan. We klommen omhoog en de meesten van ons, waaronder ik, bereikten de top. Vanaf daar was het uitzicht over het park adembenemend mooi. Na 15 minuten op de top gingen we weer naar beneden. We pakten onze fietsen en gingen er weer vandoor. Vanaf de berg werd het fietsen zwaarder en toen we bij het eindpunt waren was iedereen (zowel fysiek als emotioneel) gesloopt. We lunchten in het restaurant en daarna gingen we de busjes weer in. Deze keer mochten we ook op het dak zitten terwijl het busje over de ongelijke weg van het safaripark scheurde met een ontoepasselijke snelheid. Op het dak van ons busje was enkel een onstabiele, ijzeren rekje dat niet heel comfortabel of stevig was. Het op en af klauteren van het dak was spannend en onhandig (vooral omdat we dit al rijdend deden) maar als je eenmaal op het dak zat, was het geweldig. Sander die het ene geweldige verhaal na het andere vertelt, de wind in je haar en de zon op je gezicht. En oh ja: zand in je ogen. Tot mij grote spijt hebben we geen giraffen gezien, maar wel een hele hoop andere mooie dieren. We stopten bij Lake Mburo waar we op de boot stapten. We kregen een rondvaart van 2 uur. Onderweg zagen we veel nijlpaarden, insecten, tropische vogels en op het einde nog krokodillen. Na de boottocht gingen we wederom de busjes weer in en weer het dak op en reden we naar onze slaapplaats en eindbestemming voor die dag. Onze slaapplek was ontzettend luxe. Het waren grote tenten op de top van een berg met een dak erboven en voorzien van een wc en douche. Je keek uit over het dal en we konden de zon zien ondergaan achter de bergen. We aten daar en niet heel veel later gingen we allemaal naar onze tent om wat nachtrust te vinden voor de volgende dag.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
2017
Archieven
Maart 2018
Categorieën |