Leuk dat je dit leest. Want als je dat doet betekent dat dat je geïnteresseerd bent in een trip naar Uganda. En dat begrijp ik helemaal! Het is van mij in ieder geval een ervaring geweest waar ik altijd nog enthousiast over zou kunnen vertellen en waar ik veel van heb geleerd. Natuurlijk, iedereen hoort wel eens iets over Afrika. Maar hoe is het om daar echt heen te gaan? Koeien met gigantische hoorns die langs de weg staan, verkeer dat totaal anders werkt en mense...n die truien dragen als anderen vergaan van de hitte. Is allemaal vrij normaal, althans, voor hun. En dat maakt het juist leuk. Het is niet hetzelfde als even naar Italië gaan, en om het verder te zoeken ook niet naar Amerika. En dat bedoel ik niet alleen omdat er verschil is in huidskleur, maar ook in natuur en dieren. Ik heb van mijn reis meer geleerd dan dat ik ooit in school heb gedaan. We hebben het team van “Knowledge for Children’’ leren kennen en zij hebben ons verteld wat zij allemaal niet doen. En ik kan het je vertellen, het is niet simpelweg een paar boeken bij een school droppen.
Het maakt het ook erg gezellig dat je met een groep kinderen bent van school, en waarschijnlijk ook een aantal leeftijdsgenoten. Je verveelt je in ieder geval nooit! Het leukste is misschien nog wel dat je afsluit met een safari, waarin je bijna elk dier dat je nog nooit van zo dichtbij had gezien, van dichtbij kunt zien. Talloze zebra’s, veel hertjes en uiteindelijk ook buffels, nijlpaarden en misschien, als je geluk hebt, giraffen. Ik heb in ieder geval altijd een goede herinnering aan Uganda, en heb ook nooit een moment spijt gehad dat ik erheen ben geweest. (Misschien alleen door de heimwee ernaar toe…) Al met al, moet jij het ook gewoon proberen en je motivatiebrief insturen! (Er natuurlijk bij melden dat je je hebt aangemeld door dit prachtstuk op de website.) Iró
0 Reacties
De laatste dag helaas Na het ontbijt aan de lange tafel in de tuin van ‘Villa Katwe’ nemen we uitgebreid afscheid van Derrick (kok en bediening), Alex (bewaker) en Teddy (de Ethiopische rondreizende kunstenaar die zichzelf de rijkste man van de wereld noemt, terwijl hij nauwelijks geld heeft) en vertrekken we op z’n Afrikaans om twaalf uur stipt, dus een uur later dan afgesproken richting Entebbe. Gelukkig zijn we er inmiddels allemaal min of meer aan gewend dat tijd hier niet heel strikt genomen wordt. Voor mijzelf ligt wat dat betreft het probleem juist bij de stiptheid van Nederland waar ik na 49 jaar nog steeds niet aan gewend ben. Ik ga het missen. Alles van Oeganda ga ik missen en in toenemende mate stroomt er een golf van weemoed door mijn lichaam. Ik heb moeite met het accepteren van de heimwee naar Afrika, maar kan gelukkig nog wel genieten van deze laatste dag. Bij Jo-Anne en een aantal leerlingen zie ik dezelfde worsteling. In haar fourwheeldrive rijden Anouk, een deel van de groep en ik eerst nog even langs de St. John Mary Bugonzi Primary School waar we de aardrijkskunde toetsen van 3Vh op halen. Jo-Anne had ze per abuis in een mapje met brieven van haar mentorleerlingen aan Oegandese leerlingen gedaan. Op de school vonden ze het al raar dat er ‘brieven in het Nederlands’ bij zaten, maar desondanks hebben ze wel netjes ook die ‘brieven’ beantwoord. Kalungi, Jo-Anne en de rest van de groep vertrekken met het taxibusje en kopen nog wat zakjes ‘fried grasshopper’ als snack voor onderweg. Op de evenaar ontmoeten we elkaar weer, waar we de lunch genieten en de Oegandese economie nog een flinke impuls geven met het uitgeven van onze laatste shillings in de souvenirkraampjes. We vervolgen onze weg weer op de ‘Massacre Highway’ zoals de Masaka Highway door zijn vele dodelijke ongelukken genoemd wordt. Om de trafficjams in Kampala te omzeilen nemen we een short-cut over een onverharde stoffige kuilenweg door allerlei bedrijvige dorpjes. Een uurtje hobbelen of zoals dat heet; een ‘Afrikaanse massage’. (en bij zwangerschap een ‘Afrikaanse abortus’) Op een strand aan het Victoriameer nuttigen we het laatste avondmaal met een schitterend uitzicht op het meer. Hier krijgt iedereen zijn of haar Oegandese naam met de bijhorende clan te horen. We schrijven de namen bij elkaar op de onderarm. Net als de tatoeage van Anouk. Jo-Anne had al een Oegandese naam; Namulindwa ‘the one waited for’. Ik krijg dezelfde naam in manlijke vorm; Mulindwa. Hoe toepasselijk. Gelukkig verdien ik met de titel Ssalongo ‘vader van een tweeling’ wel respect. Ssalongo Mulindwa Sander
Blog van Nanouk Het plan was om naar ‘lake Nabugabu’ te gaan om daar te chillen en volleyballen enz en een workshop te krijgen van Anouk. Dat plan liep een klein beetje in duigen door een stortbui. We bleven dus lekker binnen en moesten onszelf vermaken. Dit was een beetje lastig voor sommige maar al snel werden we uit de verveling geholpen door twee mensen die ook bij Villa Katwe slapen. Een groepie ging schilderen en 3 anderen, waaronder ik, gingen proberen “sieraden” te maken. Voor lunch was er rolex gehaald ,wat ik nu vertel omdat dat de eerste keer was dat ik rolex at dus ja…, dat was top. Na de lunch reden we naar een mooi plekkie op een berg en hebben we de geplande workshop van Anouk gekregen; “cultural communication”. (hé Anouk, als je dit leest; was hartstikke top meid, thanks!) Na de workshop bij Plot 99 gegeten waar de stroom uitviel dus was wel gezellig met kaarsjes enzo.
Tot slot nog bij t kampvuur gezeten tot zo’n beetje half 2 voor alle hardcore mensen en daarna lekker tukken. ja dat was dus zaterdag, tja, ik kan wel meer uitleggen maar ja “je had erbij moeten zijn”! Groetjes Nanouk Dag 8 - Safari en debat Blog van Iró
Na een nacht in een soort-van-achtige tent geslapen te hebben was het tijd voor een game-drive na het ontbijt. Dat betekende vroeg op en vroeg weg, daarna opzoek naar de giraffen, die we de dag daarvoor niet gezien hadden. Dus dak open, hobbels over en vervolgens geen giraffen vinden, maar wel buffels, wrattenzwijnen (Pumba!), zebra’s, bavianen, vogels, kleine aapjes en héél veel verschillende soorten antilopen. Voor mij zou dit nooit wennen zijn, aangezien dieren gewoon geweldig zijn. (Veel beter dan mensen) Na de game-drive weer terug naar Masaka, een rit waar bijna iedereen in ieder geval mijn auto in slaap viel. Gelukkig was dit een tijdje lachen, omdat iedereen met zijn hoofd wiebelde door de hobbels. Lunchen bij Plot 99, een bacon- of vegetarische sandwich. Weer terug naar het complex van Knowledge for Children, waar óók nog eens samosa’s klaar stonden. Een hapje dat naar mijn mening echt heerlijk is. Het gehele team ging mee naar de school waar we dinsdag ook waren. Iedereen in de auto had toch wel stress, slecht voorbereid voor het debat en sommigen, of eigenlijk alleen ik, die nog nooit een debat gezien of gehouden hadden. Voor mij was het best naar, aangezien ik bijna nooit écht zenuwachtig voor iets ben. Natuurlijk voel ik zenuwen en is dat menselijk, maar toen ik plaats nam voelde ik misschien stiekem mijn hart ook echt bonken en mezelf trillen. Het debat was naar mijn en meerdere hun mening best interessant, de Ugandezen gingen diep op de stelling in en brachten het ook goed. Toen het mijn beurt was, als laatste, werd ik Iron genoemd en stond ik ook zo op het bord, maar goed… Dan maar toch echt gaan staan. Het begon nog best oké totdat ik een beetje bevroor. Mijn einde was al helemaal geweldig. (Na mijn laatste zin: ‘’Uhhhh…. Jaaaaa.” En vervolgens gaan zitten.) Uiteindelijk hadden de opposers van de stelling ‘Blanken hebben meer slecht dan goed gedaan’ gewonnen. Sommige mensen kregen briefjes, anderen deelden hun nummer/facebook uit aan de kinderen, en daarna dan toch echt afscheid nemen van het team, behalve Anouk, en naar Villa Katwe. Vijftig minuten wachten en dan lopen naar Frikadellen, (vlees!) waar het vlees werd gebarbecued en er ook kleine hapjes klaar stonden. Even wachten op Kalungi, waarin sommigen in de souvenir shop een kijkje nemen en sommige dan stiekem ook al eten gingen halen. (Ik niet hoor, zou ik nóóóóóit doen.) Er lagen ook Griekse dingetjes, feta, tzatziki, pitabroodje en olijven. Waar ik misschien een beetje blij van werd. Ook wel stiekem hoor. Vlees halen en aanvallen, en ondertussen grapjes uit halen met Kalungi die niet helemaal slaagde door ene Jo-Anne. Na ons buikje rond gegeten te hebben nog even ‘shoppen’ en terug naar Katwe, waar weer een kampvuurtje stond te branden. Dat was het wel zo’n beetje. Groetjes, Anoniem xxxxx Blog Anniek, Woensdag 19 April 2017 Vandaag was de dag waar ik eigenlijk een beetje naar uit keek. We zijn vandaag naar de bassischool geweest. Dit is een school dat RSG Broklede als school zou steunen. Vandaag gingen we ook zien wat Knowledge for Children in praktijk doet. Na het ontbijt zijn we direct vertrokken naar de school. Bij aankomst zagen we allemaal kinderen, sommige in een schooluniform en de andere niet. De kinderen moesten in rijen staan, klassen bij elkaar. Nadat alle leerlingen geteld waren en wij ons voorgesteld hadden, gingen we naar een welkomstdans kijken. Dit was leuk om te zien, ze hadden echt hun best gedaan. Ook zijn het Ugandese en het Nederlands volkslied voorbij gekomen. Na het ontvangst gingen wij onze Oudhollandse spelletjes doen met de kinderen. We hadden vier verschillende spelletjes; spijkerpoepen, touwtrekken, zaklopen en eierlopen. Dit waren spelletjes die de kinderen nog niet kenden. Er waren veel kinderen dus hadden we spijkerpoepen, eierlopen en zaklopen twee keer gedaan. Dus er waren zeven groepjes met ieder tien leerlingen. De leerlingen gingen onderling wedstrijdjes doen en wij gingen ze begeleiden. Het was ontzettend leuk om te doen en te zien hoeveel plezier de kinderen kunnen hebben met Oudhollandse spelletjes. Na drie rondes waren de Oudhollandse spelletjes afgelopen. Hierna volgde de book-drop. De book-drop was eigenlijk waar wij voor gekomen waren. We zijn in Uganda namens een goed doel; Knowledge for Children. Het is een goed doel dat scholen helpt bij het kopen van school boeken. Vandaag waren we bij een school waar Knowledge for Children net ging beginnen met het project en wij mochten getuigen zijn van dit feestelijke moment. Zij kregen namelijk vandaag de eerste boeken en dit is altijd een heel groot feest. Om te vieren dat ze boeken kregen, hadden ze allemaal dansjes ingestudeerd. Dat was heel leuk om te zien en zelf gingen we ook een keer mee dansen. Dit ging niet altijd even goed! Buiten alle feestelijke bezig heden, werden de ouders van studenten aangesproken over het feit dat ze een deel mee moeten betalen en dat ze er goed voor moeten zorgen. Na book-drop was het afgelopen en gingen we ergens lunchen en terug naar villa Katwe. De rest van de middag waren we vrij. ‘s Avonds hebben we bij Plot 99 steak gegeten, dat zeker in smaak is gevallen. Dit was woensdag 19 april 2017 in Uganda. Anniek Dit is de blog van dinsdag 18 april. Deze dag gingen we naar de middelbare school en hier workshops geven. Eerst kregen we een rondleiding over het school terrein, daarna gingen we in een lokaal delfsblauwe tegeltjes schilderen. Ik zat met een groepje van 5 personen en we maakten een tegeltje over het gezegde "A bird in the hand is worth two in the bush." Ze hadden allemaal nog nooit eerder geschilderd, maar aan het resultaat was dat niet te merken. Hierna hadden we lunch gevolgd door spelletjes als voetbal, trefbal en tennis. Maar de tennis was niet echt een succes dus dat hebben we vervangen door volleybal. De leerlingen waren heel aardig en gezellig en we hebben heel erg veel gelachen. Vanavond gaan we eten en natuurlijk de malariapil slikken.
Haaaaallllo, Vandaag stonden we op in ons nieuwe verblijf – Villa Katwe. Natuurlijk hadden we nog maar 5 minuten voordat we verwacht werden bij het ontbijt. Door de stress verliep dit uiteindelijk fucking soepel en ik verbaas me nog steeds hoe snel sommige dingen kunnen gaan wanneer er druk op staat. Het ontbijt was mij toch eventjes smikkelen: yoghurt met muesli en pannenkoeken. Hierna vertrokken we meteen met zo’n busje naar het kantoor van Knowledge for Children. De mensen ontvingen ons fucking lief en ik voelde mij meteen thuis bij een familie. Hoe langer we bleven hoe meer bleek dat dit bedrijf ook echt een familie was. We moesten ons voorstellen op een wijze vergelijkbaar aan dat van zo’n anonieme alcoholistengroep. De sfeer sloeg sneller om naar minder ongemakkelijk dan verwacht, dit was wel lit. De workshops waren heel duidelijk. Echter was er veel informatie die wel al wisten en werd deze in lange zinnen beschreven. Concentratie is een dingetje. In contrast is dit wel ‘’The Ugandan Way’’. We leerden er wel nog wat van. Aan de ene kant denk ik dat we deze informatie eerder hoorden te krijgen om zo gedrag van de mensen te kunnen verklaren op deze wijze. Misschien zelfs niet. Of toch wel. Maaaaarja…(?) Een dingetje was het onderwerp dat Ugandiers (ofzo) liegen over dingen om zo gemogen te worden indirect. Nederlanders proberen door middel van workshops dit te veranderen. Zelf deden we ook zo’n workshop en ik merkte dat Nederlanders het soms moeilijk vinden om complimenten te geven omdat ze er dan zelf minder goed uit zouden komen. Maar ik wil helemaal niet dat Ugandezen eerlijker worden, laat ff de chille wijze van deze mensen ofzo zo zijn. Concluderend was dit een soort van pyjamadagje en voelde het een beetje als school. Het bbq’en en groepsbinding was echt lit. We hebben (misschien iets te) diep nagedacht over deze reis en wat hierna, en of we nog vrienden zouden zijn. Het voelde een beetje zoals die scene van de Breakfast Club, fokking sad. Epiloog: tis hier fokking chill en de mensen zijn fokking chill en het is heel mooi. Een beetje zoals Spanje mar waar Iedereen m op de grond chillt en beetje vuilnisbelt is. Alles ruikt naar bbq en shag en iedereen heb brommers en shotguns en Ak’s. Ey maar groetjes, Daan. Three Little Birds – Bob Marley Africa – Toto You’re the best – The Karate Kid (Alex on the spot – Hans Zimmer) Peace Train – Yusuf Goodbye Angels – Red Hot Chili Peppers Lithium – Nirvana We moesten vroeg opstaan omdat we om 10 uur uit de kamer moesten. We pakten eerst onze spullen in en gingen weer eens lekker ontbijten. Nadat onze buikjes vol zaten gingen probeerde we nog een beetje de kamer schoon te maken, want het was op de jongens kamer een grote troep. We namen de koffers mee naar beneden en gingen nog een kleine 2 uurtjes voor de busreis even lekker ontspannen. Sommige mensen namen een duik in het zwembad en andere waren nog even sportief aan het volleyballen.
Dus vol energie begonnen we de reis naar Masaka, een reis die ongeveer 3 uurtjes zou duren. Eerst moesten we de stad nog uit komen en dat was ook zeker nog een klus. Na een uurtje waren we Kampala uit en het werd langzamerhand steeds minder dichtbevolkt. Na bijna 2 uur gereden te hebben kwamen we op de evenaar. Daar hebben sommige mensen verschillende dingen gekocht, zoals het Ugandese voetbalshirt, kettingen en armbandjes. Daar konden we ook eindelijk onze behoefte doen. Onderweg zagen we vaak mensen die op een boerderij aan het werken waren in de brandende zon. Ook zag ik veel mensen langs de weg lopen wat ik best gevaarlijk vond. Na een indrukwekkende maar ontspannen rit mede door de goede wegen kwamen we aan in Villa Katwe in Masaka. We waren eerst even aan het bijkomen en gingen rond 7 uur naar het restaurant Plot wat ongeveer maar een kwartiertje lopen was. Onderweg kwamen we maraboes koeien geiten en schapen tegen. In het restaurant lag er een Mexicaans buffet klaar. Toen we weer bij Villa Katwe waren aangekomen ging ik samen met Jochem, Daan en Matthieu voetballen met Afrikaanse jongetjes. Daarna hadden we nog een goed gesprek met een 23 jarige man uit Masaka die veel vragen beantwoorden over de cultuur in Oeganda. Daarna gingen we onze klamboe net ophangen en gingen meteen daarna gingen de meeste slapen. |
2017
Archieven
Maart 2018
Categorieën |