Door Isa Leenaars
Blog dag 5, 20 februari, 2018 Wakker geworden van het licht en de warmte. In Uganda kan je geen ochtend humeur hebben, want als je zelfs lichtelijk een chagrijnig gevoel op voelt komen en een soort krampachtig gevoel bij je hart krijgt, is het enige wat je hier hoeft te doen; naar buiten lopen, staan en kijken. Adem halen en luisteren, naar alle geluiden die je hoort. Vogels, mensen, brommers, blaffende hond, lachende kinderen en toch de rust, een soort stilte. Nadat iedereen klaar is kunnen we instappen in het witte, oude, veertien ,geel bruinig ,vaak bezitten, gestoelde bus. Ik zat tegen het raam, een doffig raam dat wijd open staat, de lauw warme wind (iets koeler dan stilstaand temp. waardoor het lauw koel voelt) waait tegen me gezicht, je haar dat naar achteren wordt geblazen en toch af en toe een plukje dat naar voren gaat en in je gezicht kriebelt. Niet snel kunnen ademen door dat de lucht hard voorbij blaast en je wordt gedwongen om rustig te ademen en te kijken, de felle kleuren vallen op tussen de natuurkleuren. Mensen naast gekleurde huizen in gekleurde kleren, tussen begu vlaktes, grasvelden die half droog oranje zijn en half fel groen, de bomen met fel groene bladeren. Het niet vlakke landschap, de imperfecte wegen, de imperfecte huizen en de perfecte lach valt me op. Ook de prullenbak valt hier op, die kun je hier namelijk overal vinden. Dat is namelijk hier de grond, waar mensen zijn, is afval, vooral waar ze wonen. Toch blijft het mooi, het is namelijk niet alleen het landschap dat Uganda mooi maakt, het is niet de afval dat het bederft, dat is de mens. Mensen die helaas egoïstische keuzes in hun eigen belang dingen rondom hen bederven en noch wint de glimlach die sterker is dan afval en egoïstische mensen. Het is een glimlach dat energie, hoop, liefde, acceptatie uitstraalt. Een glimlach dat uit je comfort zone haalt, een glimlach dat oprechte geluk uitstraalt en dat oprechte geluk laat voelen, puur geluk dat je hart bereikt en nooit zal vergaan. We komen aan bij de school, kinderen staren ons aan. Ik stap uit, er staan twee kleine kindjes bang. Ik hurk, doe mijn pet af en lach, ik ontvang een glimlach. Een glimlach die ik nooit zal vergeten. Ook zal ik nooit vergeten dat ik ging spelen met een groep, iedereen is blij en ik voel oprechte geluk. Ik ben na een tijdje helemaal kapot, geen energie kan mijn lichaam meer leveren en toch voelde ik energie, ik kreeg dat door hen, de glimlach op hun gezicht was waar ik mijn energie vandaan hield.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
2017
Archieven
Maart 2018
Categorieën |